Viaxe

Ítaca
I
Quan surts per fer el viatge cap a Ítaca,
has de pregar que el camí sigui llarg,
ple d'aventures, ple de coneixences.
Has de pregar que el camí sigui llarg,
que siguin moltes les matinades
que entraràs en un port que els teus ulls ignoraven,
i vagis a ciutats per aprendre dels que saben.
Tingues sempre al cor la idea d'Ítaca.
Has d'arribar-hi, és el teu destí,
però no forcis gens la travessia.
És preferible que duri molts anys,
que siguis vell quan fondegis l'illa,
ric de tot el que hauràs guanyat fent el camí,
sense esperar que et doni més riqueses.
Ítaca t'ha donat el bell viatge,
sense ella no hauries sortit.
I si la trobes pobra, no és que Ítaca
t'hagi enganyat. Savi, com bé t'has fet,
sabràs el que volen dir les Ítaques.



Case todos os membros do grupo de Técnicas de expresión escrita de 4º da ESO viaxan esta semana a Canarias. Para este tempo de partidas e regresos, esta canción de Lluís Llach que por estes días se despide dos escenarios despois de case 40 anos de vida profesional. Esta primeira parte da canción é unha adaptación do poema de Kavafis, Ítaca, que coñecedes ben. Se pasades o cursor sobre os versos poderedes ler unha tradución ao galego.

Poemas de K. Kavafis en Ciudad Seva, portal literario e cultural.
K. Kavafis en emfocarte.com, semblanza e selección de poemas.

A nosa botella en Brétemas

O editor Manuel Bragado ten dedicado unhas amábeis palabras para o noso taballo no seu coñecidísimo blogue Brétemas. Moitas das últimas visitas chegáronnos desde a súa páxina. Unha destas visitas foi a de Sônia Bertocchi, blogueira brasileira, autora de Lousa Digital, un blogue sobre o uso pedagóxico da internet, que nós lemos con frecuencia, e que recolleu o comentario do director de Edicións Xerais. Obrigados e parabéns a todos.

Temos un Datas

O mural co que nos encontramos cada día ao chegarmos ao instituto é obra de Alberto Datas (A Coruña, 1935). Hoxe A. Datas, aos seus 72 anos, é catedrático emérito da Faculdade de Belas Artes da Universidade Complutense.
Nos primeiros anos da década dos oitenta A. Datas participou, xunto con outros artistas, no movemento Atlántica, que renovou o panorama das artes plásticas en Galicia. Foron tres exposicións que convulsioanaron o convencional mundo artístico galego. A súa obra, que ten percorrido o mundo en exposicións individuais e colectivas, converteuse en referencia de artistas de xeracións máis novas.

Di Lichtenberg que o costume é algo que non deixa ao espírito sobrevoar, lixeiro, por riba das cousas, senón que o ata a elas de maneira tal que non lle resulta doado liberarse. A pintura -e o debuxo- de Datas é unha loita contra o costume, contra a inercia, contra o aprendido. Datas pretende esquecer para achar unha nova memoria. Transgredila, para rescatala das sombras. Desdibuxar, para atopar unha expresividade máis libre, menos agardada, menos obvia. Que lle veña máis do fondo, para tocarnos máis no fondo a nós.

***

Que difícil crear desde a fenda, desde o bordo...
Restos de naufraxio chegan ás praias da arte, hoxe.

Xavier Seoane
Veña ese trazo...
Magma e dispersión na pintura de Alberto Datas

Texto incluído no volume publicado polo Centro Galego de Arte Contemporánea con motivo da exposición retrospectiva celebrada entre novembro de 1997 e febreiro de 1998.

100 anos de cine en 8 minutos

Co grupo de Técnicas de expresión escrita de 4º participamos, ao comezo do 2º trimestre, no programa Audiovisuais nas aulas 2006: iniciación ao audiovisual. Foron sete sesións nas que falamos de cine e dos elementos básicos que constitúen a linguaxe audiovisual. Antón, o monitor que dirixiu a actividade, elexiu Mar adentro para mostrarnos, da man de Amenábar, como se elabora un guión, como se localizan os exteriores, os días de rodaxe, ou como a película colle corpo na sala de montaxe.
Ás veces buscar exemplos de películas que teñamos visto os profes e o alumnado resulta difícil. Chuck Workman gañou en 1986 un Oscar á mellor curtametraxe con Precious images, unha montaxe de secuencias breves de películas americanas. Despois, en 1994, realizou unha versión que titulou 100 Years at the movies como homenaxe ás máis importantes películas americanas do século XX. Parece que é esta segunda versión a que está colgada en YouTube. Propóñovos que fagamos o seguinte exercicio: visionade estes oito minutos de vídeo e intentade recoñecer o maior número posíbel de películas, despois contrastade as vosas impresións con esta relación dos 469 fragmentos que inicialmente formaron o videoclip. Sen dúbida haberá unha relación directa entre a vosa idade e o número de títulos recoñecidos.
Visto en: Microsiervos; e Cuaderno