16.11.05

textos en glíglico

Na terceira xornada do obradoiro, lemos contos no idioma inventado por Julio Cortázar, o glíglico. Própoñolles aos alumnos que inventen eles un idioma e fagan unha historia con el. Isto é o que fan:


Era una noutera oscinosa, en las lliras se oían los raullidos de los mínidos abandonados que rebultaban en los mendeneros buscando jata que llevar a mopa...Los vagues borratros estaban repensos en el truco con un fito cartor por enriba; ya nipa quedaba en la llira y eso me producía una senapa de teneburas ospilosa...

Un jaro oscino se me repala por endelafte y yo pedo un brimido ya que estaba aistutada por encontrarme en esas oscinosas lliras a esas dutas de la noutera... Entonces se me ocurre chambrear a mi miroso para que me reverse a buscar y él no clota el megatorio cuando...el mío se elisiora sin coraba!! Por qué no lo reventiraría antes de pantir!!
Oigo un ausido en la avendisa de mi ivena y del metero me lembrato y pedo un gran sapro... estoy en mi chimbra y todo era un sumo y yo estaba a salvo y por fin en la chimbra!!
Teiro este sumo de forma avillual y empieza a atombrarme!!!

Yessica Pan


Pipa era una sapona del saponario en el que trabajaba también su mecho zapi, con el que estaba muy cabrenfado. Siempre llevaba unas trentas azuleinas y ablencadas. Tiene un lapiazo por el lítizo que su astreno le echó en la cara. Un día protó abafadamente con su coto en la cara de Pipa paseando por el laprato. Pipa se encabró tanto que sus bociferios se oiceron hasta en el palzo de Munclote. después apareció Kasfrut y lo arregló todo.

Ismael Vidal

Os rapaces ruliron a colina abaixo entre os marbulos, sotes e ranzas visaron unha cuevena onde sortar a oscuote.
Cuando se reviaron atorrelaron o seu carón unha dondelina que os comeriu ata unha hogara chea de fadas, magues, meigas...
E este fu o seu primeiro contacto coa maxia. Os dous rapaces quedaron falnelados con ese mundo e dericiron dedifar o cresto das súas liviadas a farnear novos esxuros, pótimas, fastes e rucos.
E tras ranos de mestudo conseguiron o mellor escuxuro xamais rado, co cal podían relir calquera cousa e produríase o atento contario.

Natalia Mejuto



El bamblúm

Era una noche llusquera, las lubrillas de mi casa no funcaban, había coting de lubrill.
Yo estaba salirde, cuando estorneí un bamblúm de la puerta, pero un sedero e insoretero bamblúm, como si alguien erequi internear en casa, pero muy insoneteramente.
El chiskí de la puerta no abarapaba. Yo estaba muy basutana y no sabía qué raner, así que empenté a hackear hasta el chesquero para focunear una cevena y poder ver.
El bamblúm continuaba, así que fonie a la lugatela y cogí un sartén. El bamblúm abarapó unos momentos, pero inmediatamente se estoneó un haky; alguien estaba allí.

El estronado de los pasos se me asquentaban, así que cogí mejor el sartén, lo elivantesun y en el instante que le voy a tontonkar de un ponteutazo a la perosona que se me asquentaba, la lubrille volvió y vi a mi padre, con un caleto de sorpluy, empapado de ergua de llusca, peutado frente a mí.
El hombre que erería internear era él, pero como no podía intontenear la llavena en la puerta, produjo mucho bamblúm.

Cinthia Mourelle

El Bicorci

La priuma vez que fuigi al bicorci, nege sapaba exactriuti que me ibva a encontrati, finebe unes seteven onies y el bicorci tinaba en trete de mi casa.
Fuigi con mi padre y mi etarno, que tonego había tido ninpa.
Al principio separen un pasinco que ancaba haxamio, como pere los larols y comuto lo que hibamos a verbar.
A partir de ali fuegon todo domuncos domestrados y vasaleristas que conterriun al bicorci en un vetéutico espectáculo.
Al final solieron muchísimos pesincos a la vez e hicieron motogón de tonterías y con eso finicó la función.

Olalla Otero

Era una nocina de invierna. Antón y Uxía taba solos en la cafica. Se encontraban en el salirio, aposados en el sofario, apollados por una manta. Uxía taba agarazada a Antón, suneando los truenos, y cómo el veto golpeaba la ventana de la conina. Antón taba entando que Uxía se saquilizase cuando de pente se les fue la luzira. Antón idió ir por unas velañas que tana en la pallozana para prendarlas, pero Uxía no quería quedarse sola en la cafica tas el las iva a juscar. Antón decidió no movirificarse del sofario y arllarse con ella ata que volvera la luzira. Taban hablando cuando de pente sunearon un radirio extraño que vaniria de la puerta. Pidamente los dos se lacadaron ebajo el sofario, el radirio cada vez era más fote. De pente la poritaria se abririó y allí taba...

Sabela Quintela


Certo día da miña vida, estaba eu enfustiguiada ao meu echufisto, cando de súpeto sonou o lobifonutico.
-Si- contestei
-Ola son...- cortouse ou non me quere dicir quén é
-Si, dígame -contestei outra vez
-Tin, tin- colgaron

Volvín outra vez para o meu hipertramento, enfousticiar co meu echifisto. Pero...petaron á porta.

-Pero quen fostias é agora. Non poderei sentarme a gustiño.

Fun cara a porta. Cando cheguei, non había ninguén.

-Pero qué lle pasa hoxe ás lasoas, non teñen nada qué facer.

Dispúxeme de novo volver ó que estaba facendo, cando...alguén ou algo petou na ventá.

- Xa ta, vou saír fóra.

Cando saín pola porta, penseino duchi veces e collín unha socoxa.

- A ver quen é o gracioso

Cando estaba xa chegando á esquina, oín algo pero seguín de largo e esperei ó outro lado. De súpeto oín voces e dispíxeme a correr hacia eles coa socoxa na man.

- Alto.

Ó final era o meu granchudo irmán cos seus asmunidos amigos que me querían gastar unha broma.

Bana broma!

Tamara Mejuto

Suria era unha rapaza nurllada, cunha dita nurllada.
Un día ralatadamanta nurllada cusa talla fisando los duberes de matamátalas lukou cara a fustra e veu un corto, pese as landas e duchos, para ela era un animal formidable. Queríao vir millor, máis curca e sullou para fora. Facía un pouco de cool porque era palado, polo tunto abua setas. Púxose a mubolar e veu unha chuta veri tranoda, un feixado de setas sitadas todas elas nun cicato moi mamplado, duns 10 metros de danado; rodeouno e unha expleda fusa chutouna cara o pico do cicato. Atunda que a vexuta estaba plumada sentouse nela e pechou os quitos. Cando us chatriu osbiu un ser tranodo, pachado a un tranifo. Asullouse, deu un briunco e pichouse, pra complatar se estaba mustada, pero non. Achegáronse máis tranifos e lukabaan con chata de amizablada, pero ela non se chuititaba, quería fuxa sutando, pero por una tranoda sutón, non canía. Un dos tranifos deulle a manta e sitou unha sitation rara pero pasanada. Nusqui se sitara pachado, era como tarara pillo da naratada nu seu contaplado, estaba como na gaia. Sentíase naratada, olía a naratada, tocábaa naratada, escutaba a naratada, pero desubolso o tranifo dicalto “musi misaba” e deulle un bico. Caeu o chun e situase coma si fichera toda a fita cos tranifos, pero eles non estaban alí. Erchoto e non viu o cicato de setas, estaba moi descontranada. Futa un musto?

Mirou cara o curto e singuía lí, desubolso o corto chutou valando e ela sutou cara su queli. Oliu as llúas mantas e olían a natada. Ela o untendía tuto e sitábanse filata, esplata tular otra vez os tranifos e cuso no pitora nulla. Seguiu fachendo os duberes de matamatalas. Un tren sae a 70 km de...


María Carballo



0 comentarios:

Enviar um comentário