Calendalirismo

Na 4º e última sesión, propoño ler un texto da poeta polaca Wislawa Szymborska: 16 de maio de 1973. A partir del, algunhas rapazas do obradoiro elaboran un texto de seu, baseado nunha data calquera, unha especie de apunte de diario posterior... un xogo de evocación. E isto é o que me entregan aos poucos días...

Cinthia Mourelle

14 de julio de 2003

Catorce de julio de 2003.
Invierno. Cerca del fuego.
Fuera llueve un agua fina.
¿Que hice ese día?
Debo de haber ido a clase,
y luego volver a casa.
Seguramente comí,
y después debí de hacer deberes.
Día frío, lluvioso,
poco que hacer;
tumbarme, mirar la televisión y dormir.
Anochecer, oscuridad.
Cenar en familia
y finalmente dormir con mantas calentitas.

****************

Sabela Quintela

Supoño...

O 14 de decembro de 1995
que faría...?
Non o recordo...
Supoño que faría moito frío.
Era inverno...
Ía á escola
tiña que ter seis anos.
Supoño... que estaría moi contenta
xa se acercaban as Navidades
Seguro... que eses días
non facía ningunha travesura.

*****************

Olalla Otero

O 14 de febreiro

O 14 de febreiro de 1989 nacín,
pero eu nin sequera recordo,
seino porque mo din.

Ata despois de 7 anos
non recordo nada deste día,
pero fíxenme maior
e quen o diría...?
Nesa idade pasou
que a miña nai deume a Clarita,
a miña boneca especial,
que ninguén ma quita.
Non recordo nada máis do 14 de febreiro.
Ata o 2001
que fixen 12 anos
e unha festa eu comín.
Cando cumprín 13, 14, 15 e 16
recordo bastante ben
pero, dentro de 20 anos?
O recordarei?

**************

Natalia Mejuto

Poesía

No ano noventa e catro,
un catorce de decembro
Que pasaba no meu mundo?
De ningún recordo me lembro.

Estaría no colexio.
Na casa con alta febre,
xogando cos meus amigos
ou o Xabarín vendo na tele.

Seguramente tramaría
trasnadas na habitación,
quixera poderme lembrar
o que a miña mente cruzou.

***************

Tamara Mejuto


Gustaríame recordar este día
que pra min suponse especial
pero non só deste, senón
liberarme desta amnesia que me impode recordar
os momentos felices da miña infancia
e que en cambio
recórdame que a perdín.
Ó millor cruceime coa miña alma xemelga
ou algo moito máis sinxelo:
deille esa apreta ó meu pai
que hoxe non me atrevo a darlle.
Tamén pregúntome se ese día
non miraría á miña nai
con rancor ou simplemente
con amor sabendo que nos levabamos
como agora gustaríame que fora.
Tamén se cando me miraba ó espello
sentíame a nena máis fermosa
xa que agora non o podo facer
pra sentir ver unha persoa falsa,
insignificante no mundo
no que o único que fago é interrumpir.
Tamén se algún día fun feliz.
Xa que a min o rato Pérez
non me levou a moa
senón a infancia
e non me devolveu o regalo
senón o que a partir daquel momento
sería a miña vida.
Por esa razón necesito
sumirme nun mundo de fantasía
e deixar voar o meu
verdadeiro eu, o meu pensamento
e escapar da realidade
para poder construír a miña vida.
Só hai un problema:
ás veces confundo o límite

****************